پسر بيشه هاي تمشک پنجاه شعر به هم پيوسته در منظومه نيماييِ «پسر بيشه هاي تمشک» روايتي لطيف از سفر زندگي را زمزمه مي کنند، در اين روايت خاطره ها و رؤياها مرور مي شوند؛ در تصوير فصل ها و آدمهاي پيرامون و در گذر شتابناک ايام بر انسان و جهان تأملاتي روشن شکل مي گيرد، جغرافياي خاک با ملکوت در هم مي آميزد و با درنگ هاي اشراقي پيوند مي خورد. رضايي نيا درباره اين دفتر شعر خود نيز با پرهيز از کاريکلماتور ناميدن اين جملات، بنا بر روال آشنا در گستره ي فرهنگ شرق آن را «کلمات» خواند و گفت: اين اشعار کلماتي در رفت و آمد مدام ميان شعر و نثر؛ با درنگ بر مضامين زندگي، هنر و ادبيات هستند. گونه اي از نثر ادبي در پيوند با شاعرانگي زبان و انديشه هاي موجز که از امکانات گوناگون زبان شاعرانه در بيان اشارات و انديشه هايي موجز بهره مي برد، از جمله ايهام، طنز، و نظم و نسقِ کلمات در تقطيع شعر منثور.