شير در فرهنگ ايراني و در نمادهاي باستاني و آئيني ما، در شمايل حضرت علي (ع)، شير و ذوالفقار، شير و حسنين(ع) و در پرده‌هاي مساجد و تکيه‌ها يک عنصر اصلي است و حيف بود که اين گنجينه از نظر جوان‌ها پنهان بماند.. ما در اسناد تاريخي و فرهنگي دو نماد داريم که از هزاران سال قبل هنوز در فرهنگ ايراني باقي مانده است: يکي شير است و ديگر سرو سهي و اين دو نماد، نمادهايي جاودانه هستند و هيچ فرهنگ کهني نيست که چنين نمادهاي مستمر و دائمي داشته باشد. بررسي اين آثار باستاني، نشان دهنده اهميت نقش شير است. شير پادشاه درندگان و حيوان پر قدرتي است که از ديرباز مورد توجه و هماورد دلاوران نامي ايران بوده است. تصوير اين حيوان در هنر هخامنشي و نقش برجسته هاي تخت جمشيد و شوش حک شده است . همچنين مي توان آن را در بسياري از ظروف و منسوجات ساساني مشاهده کرد. بر برخي از مهرهاي اشکانيان و ساسانيان نيز تصوير شير نقش شده است . در دوره اسلامي، نقش شير به منزله مظهر قدرت و شجاعت باقي ماند و عملکردي جديد پيدا کرد و به يکي از عوامل سنتي دين جديد تبديل شد. به اين صورت که حضرت علي ( ع ) به لحاظ شجاعت به شير خدا ملقب شد و شير به نمادي از شجاعت و شهامت او تبديل شد ودر ادبيات اين دوران نيز نمود يافت. مولوي هم در ديوان شمس و هم در مثنوي معنوي ، از امام علي به عنوان شير حق ياد مي کند و در برخي دعاها، از امام علي (ع) با عنوان شير صحنه هاي کارزار ياد شده است. سلجوقيان نيز به نشان شير اهميت زيادي مي دادند و اين اهميت در آثار هنري اين دوره مشهود است. در هنر اسلامي نيز صحنه شکار شاهي شير، نبرد شير با غزال يا قوچ، نقش شيرهاي متقابل قرينه ـ که بيشتر نقش تزييني داشتند - و ساير حالت ها، پذيرفته شد. شکل شير، پيش از اسلام و پس از آن، مورد توجه قفل سازان نيز بوده و برخي از بهترين قفلهاي قرون اوليه اسلامي به شکل شير ساخته شده است. نقش شير در دوران اسلام را مي توان در پارچه هاي آل بويه و در ادامه سبک پارچه هاي ساساني دنبال کرد. در اين پارچه ها، معمولا دو شير به منزله نگهبان و محافظ، در دو طرف درخت زندگي طراحي شده اند که به صورت هاي مختلف نشسته، ايستاده ، نيمرخ و تمام رخ و گاهي بالدار به تصوير در آمده است. پرويز تناولي در سوم فروردين ماه سال 1316شمسي(22 مارس 1937) در تهران و درخانواده اي متوسط به‌دنيا آمد. وي از سنين ده تا يازده سالگي فعاليت هنري خود را با آموختن موسيقي آغاز کرد . در سال 1332شمسي ( 1953) هنرستان هنرهاي زيبا در تهران تأسيس شد و او در رشته مجسمه‌سازي آن نام‌نويسي کرد. وي پس از گذراندن دوره سه ساله مجسمه‌سازي در آنجا ، تحصيلات خود در زمينه مجسمه سازي در ايتاليا ادامه داد. پرويز تناولي از جمله کارشناسان فرش ايراني و بافته‌هاي عشايري نيز محسوب مي‌شود. او سال‌هاي زيادي براي شناخت گبه، در ميان عشاير و روستاييان رفت‌وآمد داشت و سرانجام با چاپ مقاله‌اي پژوهشي در لندن در سال 1983 . م آن را به جهانيان معرفي کرد. او همچنين مجموعه‌اي از جواهرات را طراحي و ساخته است که با استقبال خوبي مواجه بوده است. مجموعه مجسمه‌هاي "حجم‌هاي هيچ"، "دست ها"، " قفل و قفس" و "شاعر" را مي‌توان در زمره معروف‌ترين آثار تناولي قرار داد. تناولي که مجموعه آثار " هيچ " وي شهرت جهاني دارد تاکيد مي‌کند اين اصطلاح در ذهن و آثار او مفهوم پوچ‌گرايي ندارد بلکه براي خود او ريشه در مفاهيم عرفاني و ديني دارد.