کتاب نظريه در تئاتر را «مارک فورتير» نوشته است و فرزان سجودي و نريمان افشاري آن را به فارسي ترجمه کرده‌اند. اين کتاب به بررسي رابطه بين نظريه و تئاتر مي‌پردازد و در هر دو حوزه، سؤالاتي را طرح مي‌کند. هدف اصلي اين کتاب عبارت است از: ارائه شرحي مقدماتي از جريان کنوني نظريه فرهنگي و چگونگي کاربرد احتمالي آن در تئاتر. کتاب نظريه در تئاتر، به گونه‌اي طراحي شده است،‌ تا طيف گسترده‌اي از ايده‌هايي را که خوانندگان مي‌توانند به تفصيل در کتاب‌هاي تخصصي‌تر دنبال کنند، معرفي کند. نظريه‌هايي که در اين کتاب معرفي شده‌اند همه در طي صد و پنجاه سال گذشته مطرح شده‌اند و دلايل انتخاب آن‌ها اين واقعيت بوده است که هنوز به طور گسترده‌اي به کار برده مي‌شوند. بخش نخست به شکل‌گيري نظريه‌هاي نشانه‌شناسي، روان‌کاوي و پديدارشناسي مي‌پردازد و بخش دوم کتاب به نظريه‌هاي واکنش خواننده، واسازي، فمينيسم و نظريه جنسيت، پسامدرنيسم و پسااستعماري مي‌پردازد. اين نظريه‌ها براي اين انتخاب شده‌اند که هر کدام از آن‌ها نکات مهمي درباره تئاتر در خود دارند. اين کتاب، کتابي است، نه صرفاً درباره نظريه و نه صرفاً درباره تئاتر. در سطح کلي، بحث در مورد نظريه و تئاتر، نه حول مکاتب نظري يا کار نظريه‌پردازان خاص، بلکه پيرامون مسائل مربوط به تئاتر سازمان داده شده است؛ نظريه‌ها فقط تا جايي که به مسائل خاص مورد بحث مي‌پردازند، مورد توجه قرار گرفته‌اند. اين مسائل تحت سه عنوان کلي طبقه‌بندي شده‌اند. فصل اول، با توجه به تئاتر در حکم متن و تئاتر در حکم رويدادي زنده، به روابط بين نظام‌هاي کلامي و غير کلامي در روي صحنه مي‌پردازد. مسائلي چون: دلالت، بازنمايي، معنا و فهم، واژگان، سکوت و صحنه بررسي مي‌شوند. فصل دوم، به کساني که در تئاتر درگير هستند، مي‌پردازد و عامليت، مؤلف، شخصيت، بازيگر، مخاطب و پيوندهايي که تئاتر بين آدم‌هاي دخيل به وجود مي‌آورد، بررسي مي‌شود. فصل سوم، به تئاتر به مثابه‌ نهادي در جهان مي‌پردازد و روابط تئاتر با جهان بيرون از تماشاخانه را بررسي مي‌کند، در اين فصل عواملي چون نيروهاي تاريخي و اقتصادي و سياسي که تئاتر را به شيوه بخصوصي به زمان و مکان خاص مرتبط مي‌کند، مورد توجه قرار داده شده است. گزيده متن «... هيچ چيز نمي‌تواند آن راه‌هاي دروني احساس، آن جاده خودآگاه منتهي به دروازه‌هاي ناخودآگاه را تثبيت و به آيندگان منتقل کند، راه‌ها و جاده‌هايي که تنها شالوده‌هاي حقيقي هنر تئاتر هستند. اين سپهرست زنده است...»