اين کتاب نسخة منثور مثنوي معنوي مولانا جلال الدين به سعي موسي نثري است که با ويرايشي مجدد همراه با مقدمه اي از دکتر توفيق سبحاني – مولوي پژوه – منتشر شده است. نسخة اول نثر و شرح مثنوي در سال 1330 و از سوي انتشارات کلاله خاور منتشر شد. اين کتاب به دليل برگرداندن معناي تمام ابيات مثنوي به نثر و توجهي که در پانوشت ها داشته، در ادبيات ايران بي نظير است و به نوعي مي توان گفت که همچنان تنها نسخة برگردانده شدة مثنوي مولانا به نثر مي باشد. نويسنده که سخت شيفته مولوي بوده، اعتقادي مبالغه آميز و شگفت آور داشته و بر آن بوده که بعد از قرآن و روايات اهل بيت عليه‌السّلام ، تاکنون در موضوع اخلاق بشري و کمال انساني کتابي مفيدتر از مثنوي مولوي به عالم بشريت عرضه نشده است. او در اظهار نظري سرشار از اغراق و غلو، افزوده است که اين کتاب نه تنها بر آثار تمام حکما و شعرا و علماي تربيت و اخلاق ترجيح دارد، بلکه اگر بهترين کتاب‌هايي را که سايرين از هر قوم و ملتي در هر قرن و زماني نوشته‌اند، در نظر گرفته، با مثنوي مولوي مقايسه نماييم، خواهيم ديد که فرق آنها با اين کتاب از زمين تا آسمان است. مولوي در اين کتاب بي مانند با بياني شيرين و منطقي دل چسب در ضمن افسانه‌ها و قصه‌هاي متعدد، نکات و دقايقي از اخلاق عمومي و معارف عاليه الهي گنجانيده است که نظير آن را در هيچ کتاب اخلاقي و تربيتي و روان شناسي نمي‌توان پيدا کرد. اين کتاب شاهکاري است که قريحه بشريت براي اصلاح و تعديل اخلاق و ايجاد کمال نوع بشر به وجود آورده و روح و جسم، دين و دنيا و عواطف روحاني و تمايلات جسماني را در خوانندگان تواما رشد و نمو داده و از افراط و تفريط جلوگيري مي‌کند و همين نظريه است که نگارنده را وادار نموده که اشعار اين کتاب بي نظير را به نثر ساده بنگارد. جلال الدين محمد بلخي معروف به مولانا، مولوي و رومي، زاده ي 15 مهر 586 و درگذشته ي 4 دي 652 هجري شمسي، از مشهورترين و تأثيرگذارترين شاعران ايراني است.جلال الدين محمد بلخي در بلخ زاده شد. پدر او مولانا محمد بن حسين، خطيبي معروف به بهاءالدين ولد و سلطان العلما، از بزرگان صوفيه و مردي عارف بود و نسبت خرقه ي او به احمد غزالي مي رسيد. وي در عرفان و سلوک سابقه اي ديرين داشت و چون اهل بحث و جدال نبود و دانش و معرفت حقيقي را در سلوک باطني مي دانست نه در مباحثات و مناقشات کلامي و لفظي، پرچمداران کلام و...