گزيده اي از کتاب شيخ محمد به موازات ايجاد مجتمع هاي تخصصي، به اين نکته نيز پرداخته است که دوبي به مقصد گردشگري تبديل شود. موفقيت اين امر نيز براي بسياري از افراد با شک و ترديد همراه بود. در سال هاي 1980 که شيخ محمد تازه توسعه هواپيمايي و صنعت گردشگري را آغاز کرده بود، ميزان موفقيت امروز در اين صنعت غيرقابل تصور بود. بسياري از اشخاص در منطقه، و حتي در دوبي، تصور مي کردند که او احمق است که به دنبال خدماتي چون گردشگري و خدمات بيمارستاني است. يک روز او ديدگاه خودش در مورد گردشگري را در جلسه وزراي شوراي همکاري خليج فارس در کويت مطرح کرد. وقتي شيخ محمد از آن ماجرا سخن مي گويد، يادآوري مي کند که ساير وزرا ترجيح مي دادند که در مورد سياست بحث کنند، اما وقتي نوبت سخنراني من رسيد، اصرار داشتم که موضوع عوض شود و به کسب و کار بپردازند. او از وزرا پرسيد: «چرا ما تلاش نمي کنيم اين منطقه، بخصوص دوبي را به عنوان مقصد گردشگري توسعه دهيم تا مردم را از سراسر دنيا جذب کنيم؟» هيچ کس پاسخ نداد. او در ادامه گفت که طرحي دارد تا دوبي را به عنوان يکي از اهداف مهم گردشگري تبديل کند. وزرا خنديدند و يکي از آن ها پرسيد: «در دوبي چه چيزي وجود دارد تا به هدف گردشگري تبديل شود؟ شما جز رطوبت، آفتاب سوزان، ماسه هاي داغ و صحراي خشک و بي آب و علف چيزي نداريد.» شيخ محمد مي گويد: «من از طرح پرسش خيلي متاسف شدم. وزراي مربوطه اين فرصت را داشتند تا به من کمک کنند اين رويا را تحقق ببخشيم، اما آن ها آب سرد روي اين ايده پاشيدند». شيخ محمد مخالفت آن ها را نپذيرفت، بلکه در تصميم خود جدي تر شد. دوبي از هواي گرم سر تا سر سال، سواحل بکر و صحراي زيبا برخوردار است. دوبي زيبايي طبيعي عمان، تاريخ باستاني اردن يا حتي تنوع مکاني عربستان سعودي را ندارد. حتي هيچ جذابيت مهم گردشگري، مثل موزه، تفرجگاه يا بوستان هاي تفريحي ندارد. اما قرار بود تمام اين ها تحت مديريت شيخ محمد تغيير کند. هيچ کس نبايد به خاطر محدوديت هاي طبيعي نااميد شود.