كتاب کتابي که آرزو مي‌کنيد والدينتان خوانده بودند فليپا پري در کتابي که آرزو مي‌کنيد والدينتان خوانده بودند، ابتدا به شما مي‌آموزد که چگونه با فرزندتان ارتباط برقرار کنيد و سپس عواملي که مانع اين ارتباط خوب هستند را شناسايي مي‌کند. اصلي‌ترين نکته‌ي فرزندپروري رابطه‌اي است که با فرزندتان داريد. اين رابطه حمايت مي‌کند، پرورش مي‌يابد و رشد را ممکن مي‌سازد يا مانع رشد مي‌شود. کودکان، بدونِ داشتنِ رابطه‌اي که بتوانند به آن‌ تکيه کنند، احساس امنيت درِشان کاهش مي‌يابد. شما مي‌خواهيد اين رابطه منبع قدرت براي کودکتان باشد و روزي براي فرزندان آن‌ها نيز همين‌طور. هدف کتابي که آرزو مي‌کنيد والدينتان خوانده بودند (The book you wish your parents had read) به ‌اشتراک ‌گذاشتنِ مسائلي است که در فرزندپروري مطرح‌اند. اين موارد شامل نحوه‌ي کنار آمدن با احساسات است، ‌احساسات خودتان و آن‌ها؛ اينکه خودتان را با فرزندتان هماهنگ کنيد تا ياد بگيريد چطور آن‌ها را بهتر درک کنيد و چطور رابطه‌اي واقعي با آن‌ها داشته باشيد، نه اينکه در الگوهاي خسته ‌کننده‌ي دعوا يا عقب‌نشيني درگير باشيد. اين کتاب به شما نشان مي‌دهد که چگونه مي‌توانيد با فرزندانتان ارتباط خوبي برقرار کنيد، نه اينکه چطور آن‌ها را تحت ‌کنترل خود دربياوريد. در اين کتاب، شما تشويق مي‌شويد که به تجارب کودکي‌تان نگاه کنيد تا بتوانيد جنبه‌هاي خوبي را که در پرورش خودتان استفاده شده‌اند براي نسل بعدي‌تان نيز به کار بگيريد و موارد ناکارآمد را انجام ندهيد. فليپا پري (Philippa Perry) در اين کتاب بررسي مي‌کند که چگونه مي‌توانيد تمام روابطتان را بهتر کنيد، به ‌طوري ‌که بچه‌ها در روابط خوب و سالم رشد کنند. او توضيح مي‌دهد که چگونه نگرش‌هايتان در دوران بارداري مي‌توانند بر رابطه‌ي شما با فرزندتان تأثير داشته باشند و چگونه با نوزاد، کودک، نوجوان، يا بزرگ‌سال ارتباط برقرار کنيد به گونه‌اي که رابطه‌ي شما با آن‌ها منبع قدرتي براي آن‌ها و منبع رضايت براي شما باشد. نکوداشت‌هاي کتابي که آرزو مي‌کنيد والدينتان خوانده بودند: - کتابي بي‌نهايت صميمي، خردمندانه، اميدبخش ودلگرم کننده - کتابي صادقانه، صميمي و به دور از قضاوت است. خواندن اين کتاب براي همه‌ي والدين ضروري است، چه آن‌هايي که فرزندي دارند يا به زودي صاحب فرزند مي‌شوند و چه آن‌هايي که هنوز فرزندي ندارند. هيچ وقت براي بهبود رابطه با فرزندتان خيلي زود يا خيلي دير نيست. (بوکليست) در بخشي از کتابي که آرزو مي‌کنيد والدينتان خوانده بودند مي‌خوانيم: بي‌توجهي يا انکار احساسات کودکان براي بهداشت روانيِ آينده‌شان ‌قطعاً مضر است. مي‌دانم که شما، به ‌عنوان پدر يا مادر، حتي ممکن است ندانيد که اين کار را مي‌کنيد يا شايد اين کار را انجام دهيد، چون فکر مي‌کنيد به نفعشان است. هنگامي‌ که افراد ديگر، به ‌خصوص فرزندانمان، ناراحت‌اند، انکار ‌کردن احساساتشان ‌گاهي راه ‌حل پيش‌فرض ماست. ممکن است درست‌ترين کار به ‌نظر برسد. ممکن است تلاش براي تحقير کردن، قضاوت ‌کردن، منحرف ‌کردن يا سرزنش ‌کردن احساساتشان ‌کار درستي به‌ نظر برسد. ما نمي‌خواهيم کسي که دوستش داريم ناراحت باشد و نيز نمي‌خواهيم با آغوش باز پذيراي ناراحتي يا خشمشان‌ باشيم، ناراحتي و خشمي که ممکن است براي ما خطرناک و نگران ‌کننده باشد؛ انگار که ما به‌ نوعي اين احساسات را تقويت مي‌کنيم، اما وقتي احساسات را نمي‌پذيريم، آن‌ها ناپديد نمي‌شوند. فقط در جايي پنهان مي‌شوند؛ جايي که در آن بدتر مي‌شوند و بعداً در زندگي مشکل ايجاد مي‌کنند. به اين فکر کنيد: وقتي صدايتان شنيده نمي‌شود، چه زماني بايد با بلندترين صدا فرياد بزنيد؟ احساسات بايد شنيده شوند. من نمي‌خواهم شما به خاطر نحوه‌ي واکنش نشان ‌دادنتان به احساسات فرزندتان در گذشته احساس بدي داشته باشيد، اما مي‌خواهم تأکيد کنم درک‌کردن و جدي ‌گرفتن و تأييد احساسات فرزندتان چقدر مهم است. شايع‌ترين علت افسردگيِ بزرگ‌سالان اتفاقي که در حال ‌حاضر برايشان مي‌افتد نيست، بلکه اين است که در کودکي در رابطه‌شان با پدر و مادر ياد نگرفته‌اند چطور آرام شوند. اگر به فردي به‌ جاي اينکه درک شود و آرام شود گفته شده باشد که احساسش را رها کند يا اينکه از شدت گريه به خواب رفته باشد يا او را با خشمش تنها گذاشته باشند، ظرفيتش براي تحمل احساسات ناخوشايند يا دردناک کم‌تر و ‌کم‌تر مي‌شود، در حالي ‌که ناسازگاري‌هاي عاطفي بيشتر و بيشتر مي‌شوند و توانايي‌شان‌ براي تحمل آن‌ احساسات افول مي‌کند.