کتاب رديف موسيقي دستگاهي ايران از زمان ورود موسيو لومر به ايران و تلاش وي براي تأسيس گروه‌هاي موزيك نظامي، تلاش‌ها براي نت‌نگاري و ثبت نغمه‌هاي موسيقي ايراني که تا آن زمان به‌صورت شفاهي و سينه‌ به سينه حفظ شده بود، آغاز شد. اولين نت‌نگاري در اين زمينه در سال 1279 هجري شمسي، توسط لومر انجام شد و متعاقب آن، سالار معزز، ‌اثري تحت عنوان «دستگاه ماهور» براي ساز ويلن نوشت. اگرچه پيدايش رديف موسيقي ايراني به شکل کنوني مربوط به قرن هجدهم ميلادي است، ‌ اما نت‌نگاري و ضبط و ثبت نغمه‌هاي آن، سال‌ها بعد و پس از آن آغاز شد که وزارت فرهنگ و هنر و راديو و تلويزيون ملي، براي جلوگيري از فراموشي اين ميراث ارزشمند، اقدام به ضبط رديف‌هاي موسيقي توسط اساتيد آن دوره کردند. از آن زمان تاکنون محققان زيادي به پژوهش در مورد ساختار موسيقي اصيل و کهن ايران و چگونگي پيدايش رديف پرداخته‌اند. کتاب «رديف موسيقي دستگاهي ايران» ترجمه علي شادکام، ‌ماحصل تحقيقات و پژوهش‌هاي پروفسور برونو نتل، در مورد موسيقي ايراني است. اين کتاب مجموعه‌اي از چند مطالعه مستقل اما مرتبط با يکديگر است که درباره رديف و مسائل مربوط به آن بحث کرده‌اند. در بخش‌هاي ابتدايي کتاب، نويسنده به تحقيق در مورد پيدايش رديف و وجه تسميه دستگاه‌ها و گوشه‌هاي موسيقي ايران پرداخته است. در بخش‌هاي بعدي، او با کنکاش در موسيقي ايران و بهره‌گيري از دانش اساتيد بزرگ موسيقي ايران همچون نورعلي برومند، به تشريح ساختار موسيقي رديف و روابط ميان بخش‌هاي مختلف آن مي‌پردازد. ‌بررسي نقش موسيقي‌هاي محلي در پيدايش رديف و همچنين بررسي جايگاه رديف در موسيقي کلاسيک و عامه‌پسند، از ديگر مواردي است که در اين کتاب به آن پرداخته شده است.