کتاب حورا نمايشنامه حورا نوشته بهار مومني، داستان زن مسيحي را روايت مي‌کند که ظلم و ستم اعراب جاهلي را برنمي‌تابد و دست به فرار از سرزمينش مي‌زند. او به امر مادرش به ديدار حضرت محمد (ص) مي‌رود و راهي مکه مي‌شود. در راه با جواني که او هم به دلايلي از سرزمينش رانده شده، همراه مي‌شود. اين نمايشنامه در واقع روايت سير عارفانه اين دو مسافر است. متاسفانه هميشه متون نمايشي ديني با تکرارها و کليشه‌ها همراه بوده‌اند و به نوعي جزء جدايي‌ناپذير تئاتر ديني محسوب شده‌اند! ديالوگ‌ها تکراري، شخصيت‌‌پردازي‌ها سرشار از بزرگنمايي‌هاي بي‌دليل، موضوعات انتخابي نويسنده‌ها کليشه‌اي و دست‌خورده، فضاهاي صحنه هم حتي يکسان بوده‌اند و اما مومني در اين نمايشنامه تمام تلاشش را به کار بسته تا اسير چنين تکرارهاي رايجي نشود. او با اضافه کردن خرده داستان‌ها و با به‌کارگيري آن‌ها در دل روايت، هم سعي کرده که مخاطب را به سوي هدف اصلي نمايشنامه هدايت کند و هم او را تا پايان، پاي روايتش بنشاند. در نمايشنامه حورا نويسنده بنا به ضرورت درونمايه که پر از حالت و حرکت است، با توضيحات صحنه‌اي دقيق و با جزيياتي که داده است، به نوعي کار را براي اجراي کارگردان هم آسان کرده است. نويسنده در بيشتر بخش‌هاي نمايشنامه حالات شخصيت‌هاي گوناگون را بيان مي‌کند و به اين طريق فهم نمايش را براي کسي که فقط متن مکتوب را در اختيار دارد، سهل مي‌کند. مومني حتي در بعضي از صحنه‌ها نوع موسيقي نمايش را هم مشخص کرده و جلوه‌هاي شنيداري اثرش را با مخاطبش در ميان گذاشته است. بهار مومني صحنه پاياني نمايشنامه‌اش را با ترفندي کنايه‌آميز و استعاري تمام مي‌کند. چرا که مي‌خواهد مخاطب، پايان نمايش را در ذهن خودش مجسم کند. اين رويکرد او در حقيقيت نگاه شاعرانه نويسنده را آشکار مي‌کند. به همين دليل صحنه پاياني نمايشنامه براي مخاطب در عين اينکه وهم‌آور است و او را به تفکر وا مي‌دارد، زيبا هم هست.