شاعر در ابتداي کتاب خويش دفتر شعرش را که سروده­هاي سال هزار و سيصد و هشتاد و هشت است را به دختر سارا تقديم داشته است. سراينده کتاب هدف از گردآوري اين اشعار را نزديک شدن مفاهيم متافيزيکي به زبان امروزي توصيف کرده است. مجيد زماني اصل اين اشعار را در يک اتاق زير شيرواني گفته که محتواي اشعار را در قالب شعر سپيد سروده است. مجيد زماني اشعار خود را شبيه به اشعار بزرگان شعر اسپانيا چون فدريکو گارسيالورکا و آنتونيو ماچادو مي­داند که معتقد است تاسي از اين شاعران را رد مي­کند اما شايد در مواردي از اين شاعران ملهم شده است. به نظر زماني عرفان در زمين و در بين مردم معنا پيدا مي­کند که من در اين رابطه سعي کرده­ام در شعر با جان بخشيدن به موارد آسماني با زبان امروزي آنها را براي مخاطبان بازگو و تشريح نمايد. وي اشعاري را هم به ياد روساريو کاستيانوس، مرثيه­­اي براي صد و پانزده سالگي ماياکونسکي، عبدالکريم شعيب، يانوس ريستوس، عبدالله عياشي، فيليپ سوپو، جبران خليل جبران، سعيد اسکندري، حمزه کوتي، لافورگ و احمدرضا احمدي و . . . سروده است.